Ik ben begonnen met het maken van een nieuw schilderij, onder de inspirerende leiding van Shiloh McCloud.
Het thema is het legendarische zelf, dat wil zeggen, ik schilder vanuit een nieuwsgierigheid naar hoe “ze” op dit moment wil verschijnen.
Mijn aanvankelijke intentie was om weer te geven hoe het legendarische zelf te voorschijn komt uit de mist en ik ben superverrast om te zien dat er een figuur verschijnt die weet dat plezier de drijvende kracht is van ons universum.
Het laatste idee van mijn boek Heel drukt dit ook uit:
Ik vertrouw mij toe aan dit moment.
Ik vertrouw mij toe aan de Kracht die vreugde schept in mij als deel van zichzelf.
Met die Kracht ben ik eeuwig verbonden.
Toen ik dat schreef voelde dat nog als toevertrouwen aan een Kracht buiten onszelf.
Nu weet ik dat plezier en vreugde ook diep van binnen gevonden kunnen worden, door de vrouwelijke holtes van ons lichaam gewaar te zijn.
Eindelijk begin ik woorden te vinden om dit uit te drukken.
In de laatste dagen van 2016 heb ik mijn boekenkast opgeruimd.
Dozen met boeken zijn naar de kringloopwinkel gegaan.
Het boek “Terugkeer naar Liefde” van Marianne Williamson bleef bij me.
Ik ben onder de indruk, omdat de schrijfster al 25 jaar geleden het boek “Een Cursus in Wonderen” in gewone mensentaal bij ons kon brengen.
Op deze eerste dag van het nieuwe jaar vraag ik me af wat voor mij de essentie is van wat ze schrijft:
Het gaat er steeds weer om dat we ons openstellen voor een grotere Kracht. Met ons denken komen we er niet bij het oplossen van onze problemen.
We hebben een vrije wil, dus het is wel nodig dát we om steun vragen.
Dan merken we dat er een grotere Bron van kracht is die aan onze deur klopt en die ons graag wil helpen.
Steeds weer.